Pierwsze udokumentowane historycznie zapisy świadczące o tradycji rzemiosła jarocińskiego sięgają XVI wieku. Mówią one o 75 rzemieślnikach opłacających podatki. Tworzyli oni w tym okresie bractwa zwane cechami, w których się zrzeszali.
Ich tworzenie następowało zapewne z inicjatywy właścicieli miasta, którzy chcieli mieć większą kontrolę nad rzemiosłem. Nadawane przez nich statuty – przywileje, regulowały sprawy związane z wytwarzaniem i zbytem produktów oraz relacjami z właścicielami i władzami.
Były one odnowieniem statutów nadanych przez poprzedniego właściciela Stanisława Przyjemskiego wojewodę poznańskiego
Dokładny spis 8 tak zwanych cechów pochodzi z 1674 r. Są to cechy: szewski, garncarzy, sukienników, kuśnierzy, rzeźników, płócienników, krawców oraz pospolity, który zrzeszał rzemieślników z różnych branż. Ówczesne cechy zwane bractwami, oprócz zrzeszania się, pełniły rolę charytatywną, kulturalną i obronną. Były one zalążkiem późniejszych organizacji cechowych. Po kataklizmach, jakie nawiedziły Jarocin z przełomu XVII i XVIII wieku (grabieże przez wojska szwedzkie, rosyjskie, pruskie, saskie, głód, choroby, pożary), pozostały w mieście tylko 2 cechy – szewców i garncarzy.
Okres zaborów to rozwój rzemiosła i wzrost gospodarki. Znaczenie jego rosło: udzielano pożyczek, opłacano leczenie w szpitalu, funkcjonowały opłaty tzw. pośmiertne itp.
W 1850 r. istniały komisje cechowe, przed którymi zdawano egzaminy czeladnicze.
W zbiorach Muzeum Regionalnego w Jarocinie znajduje się świadectwo egzaminu czeladniczego w zawodzie piekarz z roku 1900 i murarza z 1917 r.
Fot. 1 Świadectwo złożenia egzaminu czeladniczego z 1900 r.
Inny aspekt w okresie zaboru pruskiego nosi działalność stowarzyszeń i zakładów rzemieślniczych w zakresie społeczno–kulturalno–politycznym. Ten okres to nasilenie „walk” konkurencyjnych pomiędzy rzemieślnikami rodzimej, a germańskiej nacji. To proces tzw. pracy od podstaw i poparcia miejscowych producentów czyli „swój do swego po swoje.”
Zasadniczym celem było przeciwstawienie się wzrostowi germanizacji.
Rzemiosło wpisało się też w chlubną rolę powstania styczniowego 1863 r. i powstania wielkopolskiego w 1918 r. (brali w nich udział licznie rzemieślnicy). W międzyczasie utworzono różne organizacje o charakterze kulturalnym i narodowym po to, by pod ich szyldem popierać i upowszechniać działalność patriotyczną.
Powstaje między innymi Towarzystwo Rolne, Towarzystwo Przemysłowe czy Towarzystwo Kupców Samodzielnych.
W 1914 r. działają 22 komisje egzaminacyjne dla nowych rzemieślników. W 1919 r. istnieje Cech Pospolity zrzeszający różne zawody: szewców, krawców, siodlarzy, powroźników i piekarzy. W 1921 r. w jego miejsce powstaje kilka przymusowych cechów branżowych – obuwniczy, krawiecki, kołodziejsko – powroźniczy, siodlarski, kowalsko – ślusarski, rzeźnicki i piekarski oraz korporacja młynarzy.
Odciski pieczęci cechów jarocińskich z okresu międzywojennego znajdują się w Muzeum Regionalnym w Jarocinie.
Fot 2. Odciski pieczęci cechowych
Od 1927 r. na zasadach dobrowolności powstają cechy fryzjerów i ślusarzy z siedzibą w Pleszewie, blacharzy i bednarzy z siedzibą w Krotoszynie, piecowników w Lesznie, a malarzy i szklarzy z siedzibą w Poznaniu. W 1932 roku następuje połączenie powiatu jarocińskiego i pleszewskiego.
W 1937 utworzona została Kasa Bezprocentowego Kredytu Rzemiosła Chrześcijańskiego powołana przez Narodowo – Chrześcijańskie Zjednoczenie Rzemiosła.
W okresie międzywojennym Jarocin należał do licznej grupy miast w Wielkopolsce, w których nie było większych zakładów przemysłowych. Przeważały małe przedsiębiorstwa nastawione na zaspokajanie potrzeb rynku lokalnego. Działające w Jarocinie firmy spożywcze, maszynowe czy budowlane w statystyce zaliczano do zakładów przemysłowych.
W innych branżach granica między przemysłem a rzemiosłem miała charakter umowny.
W okresie międzywojennym nastąpił wzrost liczby zakładów rzemieślniczych ze 126 w 1919 do 197 w 1936 roku.
Kryzys gospodarczy spowodował jednak stagnację rzemiosła. Zubożenie ludności oraz zmniejszenie zapotrzebowania na wyroby i usługi rzemieślnicze wymuszały spadek cen i redukcje zatrudnienia. Wzrost liczby zakładów nie oznaczał rozwoju rzemiosła, a jedynie zwiększenie konkurencji i spadek obrotów.
W 1939 roku obchodzono XX-lecie Towarzystwa Samodzielnych Rzemieślników.
Po II wojnie światowej już w czerwcu 1945 r. rzemiosło jarocińskie powołało 10 cechów branżowych, w których zrzeszało się 608 rzemieślników.
23 stycznia 1946 roku nastąpiło upaństwowienie zakładów zatrudniających powyżej 50 osób. Istniejące cechy powołały w czerwcu 1946 roku Powiatowy Związek Cechów, Oddział w Kaliszu, w ramach którego działało 6 cechów: kowali, ślusarzy i blacharzy, szewców i cholewkarzy, krawców, piekarzy, wędliniarzy.
Fot. 3,4 . Sztandar Cechu Krawieckiego w Jarocinie
W 1946 r. powstał w Jarocinie przy ul. Targowej 18 Powiatowy Związek Cechów zrzeszający 10 cechów i 608 rzemieślników oraz Pomocnicza Spółdzielnia Członków Powiatowego Związku Cechów licząca 120 członków.
W tym samym roku w V Okręgu w Krotoszynie, który obejmował również Jarocin, powstały komisje egzaminacyjne celem przyjęcia do rzemiosła nowych członków.
Łącznie powstało 16 komisji. W Jarocinie działało 10 komisji egzaminacyjnych celem przyjęcia czeladników wykształconych podczas II wojny światowej.
W 1947 roku zarządzeniem Wojewody Poznańskiego, ówczesnemu cechowi nadano statut Cechu Rzemiosł Różnych w Jarocinie, działaniem obejmującym powiat jarociński i pleszewski. Taki stan organizacyjny przetrwał do 1948 r., kiedy to Dekretem wprowadzono jednolity obowiązek przynależności rzemieślników do cechu i 05 lipca 1948 roku Ministerstwo Przemysłu i Handlu zatwierdziło sieć cechów. W wyniku reorganizacji powstał Okręgowy Związek Cechów w Kaliszu przy ul. Piekarskiej nr 13, z zasięgiem działania na Kalisz – miasto oraz powiaty kaliski, turecki i jarociński.
W Jarocinie funkcjonował oddział przy ul. Targowej 18, w którym było 6 cechów branżowych: ślusarzy i blacharzy, kowali, szewców i cholewkarzy, krawców, piekarzy, wędliniarzy z zarządami komisarycznymi.
Identyfikacją cechów rzemieślniczych były sztandary. W zbiorach jarocińskiego cechu znajdują się sztandary: cechu piekarzy (1854 – 1950), cechu obuwniczego (1857 – 1927), cechu krawieckiego (1921 – 1948), będące świadectwem historii tych organizacji.
W dniu 26 września 1948 r. Cech Krawców obchodził uroczystość poświęcenia sztandaru.
W tym czasie zarząd cechu krawieckiego działał w składzie:
1. Antoni Szymański – starszy cechu
2. Czesław Szymczak – podstarszy
3. Stanisław Żeberski – sekretarz
4. Marcin Bierła – skarbnik
5. Władysław Wojcieszyński – zastępca sekretarza
6. Piotr Michalski – zastępca skarbnika
oraz członkowie zarządu: Antoni Pilarczyk, Franciszek Michalak, Zofia Wieruszewska.
Fot. 5. Zdjęcie z urochystości poświęcenia sztandaru krawieckiego - 26.09.1948 r.
W dniu 11 grudnia 1949 r. kolejny Cech tym razem Piekarzy wolą swoich członków postanowił zakupić sztandar. Powołany komitet, któremu powierzono zebranie funduszy na ten cel. W jego skład weszli: Marcin Michalak, Jan Dopieralski, Bolesław Ratajczak i Kazimierz Borowiński.
W dniu 30 kwietnia 1950 r. na zebraniu Cechu Piekarzy w Jarocinie odbyła się uroczystość poświęcania sztandaru. Aktu poświęcenia dokonał w Kościele św. Marcina w Jarocinie – Proboszcz Parafii Ks. Dziekan Edward Degórski. Podkreślił znaczenie sztandaru, który symbolizuje łączenie się braci cechowej i przywiązanie członków do wiary katolickiej na wzór swoich przodków.
Fot. 6, 7 Sztandar Cechu Piekarzy w Jarocinie
Jarociński cech posiada również sztandar Cechu Obuwników z nabitymi okolicznościowymi gwoździami z 1927 r. Wyhaftowano na nim rok 1857, który może upamiętniać datę jego powstania.
Fot. 8, 9 Sztandar Cechu Obuwników w Jarocinie
Na podstawie zarządzenia Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Przestrzennego w 1950 roku zostały zlikwidowane małe cechy liczące do 50 rzemieślników. Okręgowy Związek Cechów Kaliszu przy ul. Piekarskiej 13 objął zasięgiem powiat Jarociński, w którego granicach znajdował się również Pleszew i okolice.
Rozpoczęły działalność cechy wspólne powyżej 50 członków (zlikwidowano cech wędliniarzy) i są to:
- Cech Rzemiosł Budowlanych
Starszy Cechu – Mieczysław Konieczny - Cech Rzemiosł Drzewnych
Starszy Cechu – Florian Styszyński - Cech Rzemiosł Metalowo-Elektrycznych
Starszy Cechu – Bernard Styszyński - Cech Rzemiosł Skórzanych
Starszy Cechu – Stefan Pawlak - Cech Rzemiosł Włókienniczych6.
Starszy Cechu – Antoni Szymański - Cech Rzemiosł Piekarzy, Młynarzy i Cukierników
Starszy Cechu – Marian Michalak
Zarządzeniem z dnia 30 czerwca 1953r. Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu powołało Cech Rzemiosł Różnych w Jarocinie, jako prawnego następcę rozwiązanych Cechów Rzemiosł Budowlanych, Rzemiosł Drzewnych, Metalowo – Elektrycznych, Skórzanych, Włókienniczych oraz Piekarzy, Młynarzy i Cukierników.
Siedziba nowo powołanego Cechu mieściła się pod adresem Rynek nr 14.
Działał zarząd komisaryczny w składzie:
1. Antoni Szymański – starszy cechu
2. Kazimierz Chwaliński – podstarszy cechu
3. Alfons Woelke – sekretarz
4. Augustyn Adamek – skarbnik
5. Ludwik Skubich – członek zarządu
6. Kazimierz Galewski – członek zarządu
7. Józef Gościniak – członek zarządu
Kierownikiem biura został Marian Łabędzki, później Tadeusz Szułczyński, a od 1955 roku Franciszek Kolasiński, i pracownik biura Wanda Chlebowska.
01 stycznia 1956 roku powstaje powiat pleszewski. Z powiatu jarocińskiego wyłączono miasto Pleszew oraz gromady Broniszewice, Bronów, Czermin, Dobra Nadzieja, Gołuchów, Kowalew, Kucharki, Kuczków, Taczanów II, Tomice, Tursko, Wieczyn, Wronów i Zawidowice. Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu Zarządzeniem z dnia 11.06.1956 r. powołało Cech Rzemiosł Różnych w Pleszewie.
W dniu 02 grudnia 1956 r. Walne Zgromadzenie członków Cechu Rzemiosł Różnych w Jarocinie dokonało pierwszego wolnego wyboru zarządu w miejsce zarządu komisarycznego, w skład którego weszli:
1. Jan Bartkowiak – starszy cechu
2. Kazimierz Chwaliński – I podstarszy
3. Stanisław Musiałek – II podstarszy
4. Czesław Jezierski – sekretarz
5. Ludwik Rutkowski – skarbnik
6. Tadeusz Steinmetz – opiekun młodzieży
jego ukonstytuowaniu się w dniu 03.12.1956 roku rezygnację z pracy w zarządzie złożył Czesław Jezierski, w jego miejsce powołano Ludwika Skubicha. Po rezygnacji z powodu choroby Ludwika Rutkowskiego, w 1958 roku w jego miejsce w skład zarządu został powołany Alfons Woelke.
Ostatecznie zarząd działał w składzie:
1. Jan Bartkowiak – starszy cechu
2. Kazimierz Chwaliński – I podstarszy
3. Stanisław Musiałek – II podstarszy
4. Ludwik Skubich – sekretarz
5. Alfons Woelke – skarbnik
6. Tadeusz Steinmetz – opiekun młodzieży
W momencie rozpoczęcia kadencji w 1956 r. cech liczył 213 członków, a w 1958r. – 290.
W 1956 r. zarejestrowanych było 88 uczniów, a w roku 1958 już 142.
Działała Kasa Pośmiertna, finansująca się ze składek jej członków, z której są wypłacane zapomogi na wypadek śmierci. Z uwagi na to, że rzemieślnicy w tym okresie nie podlegają ubezpieczeniom społecznym, w składce członkowskiej zawarta jest opłata na Fundusz Socjalny Rzemiosła, która jest odprowadzana do Funduszu Centralnego, z którego wypłacane są zapomogi chorobowe, porodowe, losowe, wsparcie sieroce, renty starcze jak również częściowe lub całkowite pokrycie kosztów leczenia szpitalnego. Istnieje drużyna harcerska rekrutująca się spośród uczniów rzemieślniczych.
Cech Rzemiosł Różnych w Jarocinie został członkiem Izby Rzemieślniczej w Poznaniu, a Starszy Cechu Jan Bartkowiak zostaje wybrany do Rady Izby i jako radca uczestniczy w pracach tego gremium.
Decyzją Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzania Delegatów z dnia18.12.1960 r. upoważniono prezydium zarządu do kupna budynku od Ewy Zapłaty, położonego przy ul. Wrocławskiej nr 12, za cenę 350.000,- zł. plus koszty notarialne.
Fot. 11 zdjęcia historyczne zakupionego budynku
Postanowieniem Sądu Rejonowego w Jarocinie z dnia 22 czerwca 1961 r. wpisano do księgi wieczystej własność prawną nabytej nieruchomości.
Powołano Komitet Budowy „Domu Rzemiosła”. W ramach czynów społecznych wykonano prace remontowe i adaptacyjne w budynku na potrzeby biura. Na elewacji zostały umieszczone tablice wykonane z piaskowca z napisem: nauka, praca oraz napis: Dom Rzemiosła, wykonane i podarowane przez kamieniarza Ludwika Skubicha z Jarocina. Szczególną pomoc udzieliła Izba Rzemieślnicza w Poznaniu. Władze Izby pomogły w kupnie obiektu, udzielając pożyczek i dotacji. Wysiłek wszystkich rzemieślników został nagrodzony . Ufundowany przez rzemieślników miasta i powiatu jarocińskiego, którzy wykonywali prace w czynie społecznym lub wsparli to dzieło finansowo; budynek w dniu 13 maja1962 r. uroczyście został przekazany społeczności rzemieślniczej jako „Dom Rzemiosła”, z siedzibą przy ul. Wrocławskiej nr 12.
Fot.12 Budynek cechu jarocińskiego po remoncie – 1962 r.
Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie w dniu 27 maja 1962 r. dokonało wyboru na okres kadencji 1962 – 1965 nowych władz: Zarządu, Komisji Rewizyjnej oraz Sądu Cechowego.
Zarząd Cechu ukonstytuował się w składzie:
1. Jan Bartkowiak – starszy cechu
2. Kazimierz Chwaliński – I podstarszy
3. Ludwik Skubich – II podstarszy
4. Benedykt Woelke – sekretarz
5. Władysław Bąk – skarbnik
6. Edmund Konieczny – opiekun młodzieży
Komisja Rewizyjna
1. Florian Styszyński – przewodniczący
2. Tadeusz Kaliszak – zastępca
3. Stanisław Dąbrowski – członek
Sąd Cechowy
1. Stasik Franciszek – przewodniczący
2. Zofia Baran – zastępca
3. Aleksy Sędzicki – członek
4. Jan Ewiak – członek
5. Bronisław Bilski – członek
Według dokumentów źródłowych w jarocińskim cechu w 1962 r. były zrzeszone 322 zakłady, w których zatrudniano 527 osób, a w roku 1965 – 332 zakłady, a zatrudnionych 612. Według stanu na dzień 31 grudnia 1964 roku szkolonych było 195 uczniów.
Zostało powołane Koło Młodzieży Rzemieślniczej, którego zadaniem był rozwój działalności kulturalnej, sportowej i turystycznej wśród młodzieży.
W wyniku współpracy między cechem a spółdzielnią rzemieślniczą, w 1962 roku Rzemieślnicza Spółdzielnia Zaopatrzenia i Zbytu „Ogólnobranżowa” przeprowadziła się z ul. Targowej 18, na ul. Wrocławską nr 12, do uprzednio zaadaptowanych pomieszczeń w przyległym budynku przejazdowym.
W 1962 r. Cech składa deklarację a w 1963 r. zostaje członkiem Rzemieślniczej Spółdzielni Zaopatrzenia i Zbytu w Jarocinie.
W 1964 r. zarząd Cechu podpisał porozumienie na odcinku współpracy kulturalno – oświatowej pomiędzy spółdzielnią pracy działającą w Jarocinie, a Cechem Rzemiosł Różnych. Na podstawie podpisanego porozumienia powstał Ośrodek Kulturalno – Oświatowy, działający w oparciu o dotacje z Izby Rzemieślniczej w Poznaniu i Wojewódzkiego Związku Spółdzielczości Pracy. Do dyspozycji powstałego ośrodka cech oddał pomieszczenia Domu Rzemiosła.
Przy ośrodku swoją działalność prowadził chór mieszany im. Barwickiego posiadający bogate tradycje kulturalne. Do chóru przystąpili rzemieślnicy i członkowie ich rodzin. Przy ośrodku działał także klub – świetlica. Ośrodek funkcjonował w latach 1966 – 1985.
Rzemieślnicy tworzą sekcje zawodowe: metalową, drzewną, włókienniczo – odzieżową, budowlaną, skórzaną i rzemiosł różnych. Ich przedstawiciele uczestniczą w zebraniach zarządu cechu.
W dniu 20 listopada 1965 r. uroczyście oddano do użytku salę Domu Rzemiosła, gdzie wcześniej była palarnia kawy, a następnie magazyn nawozów sztucznych. W ramach czynów społecznych rozbudowywano i wyremontowano Dom Rzemiosła.
Dla kontynuacji tradycji rzemieślniczej, którą jest gromadzenie się pod sztandarem identyfikującym środowisko, z dobrowolnych datków rzemieślników zakupiono sztandar Cechu Rzemiosł Różnych w Jarocinie, którego akt uroczystego wręczenia dokonał się w dniu 03 czerwca1967 r.
Fot. 13 Sztandar Cechu Rzemiosł Różnych w Jarocinie
Od 01 stycznia 1975 roku powstaje województwo kaliskie, w którym po reformie administracyjnej znajduje się powiat jarociński, gdzie swą siedzibę ma cech.
Decyzją Dyrektora Wydziału Handlu i Usług Urzędu Wojewódzkiego w Kaliszu w dniu 31 lipca 1975 roku zatwierdzono sieć cechów na terenie województwa kaliskiego z siedzibami w Kaliszu, Pleszewie, Krotoszynie, Ostrowie Wlkp., Ostrzeszowie, Sycowie, Wieruszowie, Kępnie i Jarocinie, który wpisano do rejestru cechów.
Znajdująca się dotychczas w obrębie powiatu jarocińskiego gmina Nowe Miasto po reformie administracyjnej należała już do województwa poznańskiego. W związku z tym rzemieślnicy z tej gminy zostali przekazani do Cechu Rzemiosł Różnych w Środzie Wlkp.
W 1976 r. po przebudowie i modernizacji lokalu Cechu, w wyniku decyzji Zarządu, Spółdzielnia Rzemieślnicza uzyskuje lokal na prowadzenie działalności handlowo – detalicznej, do którego wejście znajdowało się przy obecnej ul. Barwickiego.
W latach 1960 – 1970 przy jarocińskim cechu działa zamiejscowy oddział Zakładu Doskonalenia Zawodowego w Poznaniu, poprzez który rzemieślnicy mają możliwość podnoszenia swoich kwalifikacji zawodowych, uczestnicząc w kursach kwalifikacyjnych kończących się egzaminami czeladniczymi i mistrzowskimi.
Fot. 14 słuchacze kursu w zawodzie mechanik samochodowy
W dniu 15 czerwca 1978 r. Wojewódzki Zjazd Rzemiosła powołał Izbę Rzemieślniczą w Kaliszu jako organ reprezentujący rzemiosło Ziemi Kaliskiej. Nowopowstała jednostka była najmłodszą Izbą tego szczebla. Cech jarociński zostaje członkiem Izby Rzemieślniczej w Kaliszu. Rok później w dniu 15 września 1979 r. odbyła się uroczystość wręczenia sztandaru Izbie, ufundowanego między innymi przez rzemiosło ziemi jarocińskiej.
Na wzór Ogólnopolskich Wystaw Prac Uczniów Rzemiosła, w latach 80 w jarocińskim cechu odbywają się wystawy cechowe.
Fot. 15 Zdjęcia z Wystawy(od lewej kierownik biura – Stefan Koluśniewski i Starszy Cechu – Jan Bartkowiak
Z okazji uroczystości jubileuszu trzydziestolecia Cechu Rzemiosł Różnych w Jarocinie, która odbyła się w dniu 19 listopada1983 roku, zostały ufundowane insygnia starszyzny cechowej.
Fot. 16 Chrzestni niosący insygnia cechowe. Od lewej: Czesław Szymankiewicz – senior, mistrz zduński, Kazimierz Chwaliński (z krzyżem) – senior, mistrz rymarski Zygfryd Woelke - senior, mistrz ślusarstwa
Fot. 17 Insygnia cechowe – łańcuchy starszyzny cechowej
Fot. 18 Nabicie okolicznościowego gwoździa na sztandarze cechu. Poczet sztandarowy: od lewej Zygmunt Nowak, Jan Ewiak, Marian Pospieszny
W związku z obowiązkową przynależnością rzemieślników do organizacji cechowych, Jarociński cech, tak jak inne cechy w latach 70 – 80, pełnił ważne funkcje wobec jednostek szczebla gminnego i powiatowego. Jako organizacja zrzeszająca rzemieślników opiniował miedzy innymi wnioski o wydanie uprawnień na prowadzenie działalności rzemieślniczej. To do cechu osoba zamierzająca otworzyć zakład rzemieślniczy kierowała swoje pierwsze kroki, za pośrednictwem którego składała wniosek do urzędu gminy. W biurze cechu dokumenty sprawdzane były pod kątem prawidłowości sporządzenia, dołączonych opinii między innymi straży pożarnej, sanepidu, a szczególnie sprawdzane były uprawnienia – kwalifikacje do prowadzenia działalności rzemieślniczej.
Wynikało to z przepisów prawa mówiącego, że każda osoba prowadząca zakład rzemieślniczy w określonym rzemiośle musi posiadać kwalifikacje zawodowe do jego wykonywania np. tytuł czeladnika, mistrza w zawodzie lub ukończone technikum z potwierdzonym stażem pracy.
W okresie tzw. „kartek” wydawane były „kartki” dla rzemieślników, pracowników i członków ich rodzin na wszystko, co było w latach 80-tych reglamentowane (mięso- wędliny, cukier) , przydzielane talony na reglamentowane samochody dostawcze i paliwo do nich. Przedmiotem przydziałów były nawet buty i artykuły pończosznicze.
W ramach statutowej działalności Cech prowadził nadzór pedagogiczny nad szkoleniem uczniów w zakładach rzemieślniczych. Tu sporządzane były umowy z uczniami, którzy byli zatrudnieni w zakładach rzemieślniczych w celu nauki zawodu. Obowiązywały limity przyjęć uczniów do zakładu, w którym nie mogło być więcej niż 3 uczniów, za dodatkowym zezwoleniem maksymalnie 5- ciu.
W posiadaniu jarocińskiego cechu jest rejestr umów uczniowskich od 1945 r., którego prowadzenie w kolejnych tomach jest kontynuowane do dnia dzisiejszego. W rejestrach tych jest zapisanych około 5400 uczniów z okresu 1945 – 2017.
Decyzją zarządu Cechu z dnia 18 kwietnia 1974 r., (zgodnie z Uchwałą Zarządu Centralnego Związku Rzemiosła z dnia 02 lutego 1974 r.) została powołana Komisja Kontroli Społecznej. W skład jej wchodził pracownik cechu oraz powołani do niej rzemieślnicy. Kontrolowała ona zakłady zatrudniające pracowników i uczniów pod kątem warunków zatrudnienia, przebiegu praktyk, prowadzonej dokumentacji uczniowskiej i pracowniczej, warunków technicznych i sanitarnych budynku, bezpieczeństwa i higieny pracy.
Dla celów prowadzenia działalności kulturalno – oświatowej utworzona była Komisja Kulturalno – Oświatowa. Wchodzący w jej skład rzemieślnicy przy współudziale pracowników cechu organizowali „gwiazdki” dla dzieci, zabawy cieszące się dużą frekwencją wśród rzemieślników, wycieczki krajowe i zagraniczne. Przez krótki okres działał „Klub Rzemieślnika”, w którym można było się spotkać przy kawie z kolegami.
Uchwałą Walnego Zgromadzenia Delegatów Cechu z dnia 24 marca 1974 r. została utworzona „Kasa Pogrzebowa”. Celem jej powołania było niesienie pomocy finansowej w formie zapomóg pogrzebowych w wypadku śmierci członka kasy.
W związku z tym, że przynależność do organizacji cechowej była obowiązkowa, przyjmowane były skargi na działalność zakładów rzemieślniczych, a dotyczące w szczególności jakości wykonywanych usług.
W tym celu działała Komisja d/s Skarg i Zażaleń, do której powołani byli rzemieślnicy z długoletnim doświadczeniem zawodowym. Celem tej komisji było rozpatrywanie skarg, wydawanie opinii w sprawie jakości wykonanej usługi lub jej wyceny .
W tym miejscu należy przypomnieć, że ceny wtedy były regulowane. W cechu opracowywane były stawki roboczogodziny, zatwierdzane cenniki. W piekarnictwie, cukiernictwie, wędliniarstwie obowiązywały urzędowe receptury. Rozpatrując kierowane do cechu skargi, zadaniem Komisji d/s Skarg i Zażaleń było doprowadzenie do polubownego jej załatwienia i pogodzenia obydwu stron sporu.
W przypadku powtarzających się skarg na jednego rzemieślnika, nieetycznego prowadzenia zakładu rzemieślniczego, komisja miała prawo wystąpić do Sądu Cechowego – organu statutowego, o przeprowadzenie postępowania w celu podjęcia czynności dyscyplinujących. Sąd mógł zastosować środki dyscyplinujące w formie upomnienia, nagany, do wystąpienia do organu administracji państwowej o cofnięcie uprawień do wykonywania rzemiosła włącznie.
Na wniosek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w jarocińskim cechu odbywały się spotkania przedstawicieli ZUS z zadłużonymi w opłacaniu składek rzemieślnikami, w celu podjęcia rozmów i kroków zmierzających do likwidacji zadłużenia.
Cech jako organizacja zrzeszająca rzemieślników, dla Głównego Urzędu Statystycznego za pośrednictwem izby rzemieślniczej, miał obowiązek składania sprawozdań statystycznych w zarządzonym zakresie, m.in. w zakresie ilości zrzeszonych zakładów i zatrudnienia w nich. Jako organizacja rzemieślnicza, miał swoich przedstawicieli w różnych jednostkach decyzyjnych, opiniodawczych, które w tym czasie funkcjonowały.
Rzemieślnicy kandydowali i byli wybierani do rad powiatowych i wojewódzkich, a jako organizacja uczestniczył w świętach państwowych i miejskich.
W latach 80-tych, kiedy cech realizował własne i powierzone odgórnie zadania, zatrudniał nawet 7 pracowników z kierownikiem biura włącznie, w tym pracownika d/s bhp, cen i podatków, radcę prawnego.
W tym okresie w jarocińskim cechu w różnych latach zrzeszonych było około 440 do 600 członków.
Odbywają się kursy pedagogiczne oraz kursy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.
W dniu 27 maja 1985 r wyborem Walnego Zgromadzenia Członków kończy po 29 latach, sprawowanie funkcji starszy cechu – Jan Bartkowiak – właściciel zakładu krawieckiego z Jarocina. Jest to konsekwencja wprowadzenia do statutu cechu dwukadencyjności pełnienia funkcji statutowych.
Jego następcą zostaje Antoni Regulski – właściciel zakładu stolarskiego z Jarocina. Sytuacja prawna cechów zmieniła się diametralnie od 01 stycznia 1989 r.
Ustawa z dnia 23 grudnia 1988 r. o swobodzie działalności gospodarczej zniosła obowiązek zrzeszania się w organizacjach przedsiębiorców poprzez zapis: „Przedsiębiorcy przysługuje, na zasadzie dobrowolności, prawo zrzeszania się w organizacje przedsiębiorców.” Zniosła też wymóg posiadania kwalifikacji zawodowych do prowadzenia działalności gospodarczej, jakim było między innymi prowadzenie zakładu rzemieślniczego. W ustawie zapisano:
„Podejmowanie i prowadzenie działalności gospodarczej jest wolne i dozwolone każdemu na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa”.
Celem tej ustawy w okresie przemian ustrojowych, przechodzenia z gospodarki regulowanej na wolnorynkową, w dobie redukcji zatrudnienia i likwidacji zakładów, było aktywizowanie ludzi poprzez umożliwienie otwierania własnej działalności gospodarczej i tworzenia nowych miejsc pracy.
Z dniem 31 lipca 1989 r. po 25 latach, z pracy w jarocińskim cechu rezygnuje Stefan Koluśniewski – kierownik biura. . Po wcześniejszych zwolnieniach, przejściach na emeryturę w cechu pozostaje 2 pracowników administracyjnych. Główna Księgowa Aleksandra Mikołajczak przejmuje pełnienie obowiązków kierownika biura.
Z chwilą wprowadzenia dobrowolnej przynależności do organizacji rzemieślniczych z jarocińskiego cechu stopniowo ubywa członków. Dzieje się to poprzez składane rezygnacje z członkostwa, zaprzestanie opłacania składek członkowskich, które są źródłem finansowania cechu, w konsekwencji wykreślenie z listy członków. Zostają najwierniejsi, długoletnim stażem członkowskim oraz rzemieślnicy szkolący uczniów.
W myśl ustawy z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle:
Osoby fizyczne wykonujące działalność gospodarczą na podstawie ustawy o działalności gospodarczej mogą prowadzić tę działalność, z zachowaniem warunków określonych w niniejszej ustawie o rzemiośle. Działalność takich osób zaliczana jest do rzemiosła.
W myśl tej ustawy rzemieślnik ma prawo do dobrowolnego zrzeszania się w cechach i spółdzielniach rzemiosła.
W konsekwencji tych zapisów nie przybywa nowych członków, którzy zechcieliby się zrzeszyć w organizacji rzemieślniczej dobrowolnie.
W latach 1995 – 1999 Cech Rzemiosł Różnych w Jarocinie podejmuje inicjatywę organizacji „Wystaw Rzemiosła”, w których biorą udział nie tylko rzemieślnicy ale również przedsiębiorstwa z terenu Powiatu Jarocińskiego.
Fot. 19 Od lewej stojący Jan Bartkowiak – honorowy starszy cechu, starszy cechu w latach 1956 – 1985, przecinający wstęgę Antoni Regulski – starszy cechu, obok Mieczysław Jasik – przewodniczący Rady Izby Rzemieślniczej w Kaliszu, Władysław Bąk – podstarszy cechu – komisarz wystawy.
Zmiany dokonane ustawą z dnia 06.09.2001 r. do Ustawy o rzemiośle, poprzez wprowadzenie obowiązku zrzeszania się rzemieślników zatrudniających pracowników w celu przygotowania zawodowego i upoważnienie izb rzemieślniczych do sprawowania nadzoru pedagogicznego nad przygotowaniem zawodowych lub z jej upoważnienia cechu, powoduje pozostawanie w szeregach organizacji rzemieślników szkolących uczniów.
W jarocińskim cechu nadal ubywa członków. Trwa stagnacja. Podejmowane próby utrzymania liczby członków poprzez prowadzenie dokumentacji płacowo – zusowskiej, porady podatkowe, działalność kulturalną dla członków są niewystarczające. Liczba zakładów systematycznie spada. Członkami cechu są w większości zakłady szkolące uczniów i z tego samego powodu do cechu wstępują nowi członkowie.
Działa „Klub Seniora”, którego inicjatorem założenia był Mieczysław Głębocki – senior rzemiosła, wcześniej właściciel zakładu cukierniczego z Jarocina. Po jego rezygnacji prezesem Klubu zostaje Marian Pospieszny – senior rzemiosła, wcześniej właściciel zakładu ślusarskiego z Jarocina. Za jego okresu organizowane były zabawy karnawałowe, wycieczki turystyczne, w których uczestniczyli członkowie cechu.
Fot. 20 Członkowie „Klubu Seniora” uczestniczący w Pielgrzymce do Częstochowy
Klub Seniora przy jarocińskim cechu istnieje do dnia dzisiejszego, a jego prezesem jest obecnie Stanisław Serafin – senior rzemiosła, wcześniej właściciel zakładu malarskiego z Jarocina. Pod jego przewodnictwem członkowie klubu – seniorzy czynnie uczestniczyli organizowanych wycieczkach, a obecnie w piknikach, spotkaniach integracyjnych. Od 01 października 2017 r. Klub uzyskał status stowarzyszenia zwykłego pod nazwą „Rzemieślnik” . Liczy on 21 członków.
W 1988 r. z chwilą oddania do użytku Spółdzielczego Domu Rzemiosła cech zaczyna oddawać w wynajem opuszczone pomieszczenia przez spółdzielnię rzemieślniczą. Na przestrzeni lat były to sklepy spółdzielni rolniczej, sklep mięsny, zakład fryzjerski, hurtownia papiernicza. Dochody z wynajmu przeznaczane są na działalność statutową organizacji.
W dniu 09 września 1997 r. odbyła się połączona uroczystoś
50-lecia istnienia Cechu oraz Spółdzielni Rzemieślniczej w Jarocinie dla upamiętnienia nadania w 1947 roku ówczesnemu cechowi statutu. Z okazji tej uroczystości Związek Rzemiosła Polskiego w Warszawie nadał Cechowi Rzemiosł Różnych w Jarocinie Honorową Odznaką Rzemiosła.
Fot.21.Dekoracja sztandaru Cechu Honorową Odznaką Rzemiosła
Fot. 22 Zaproszeni goście oraz członkowie cechu podczas uroczystości jubileuszowych.
18 czerwca 2004 r. odbyło się ostatnie Zebranie Delegatów Cechu Rzemiosł Różnych w Jarocinie, do którego to organu byli wybierani delegaci przez działające sekcje zawodowe: rzemiosł metalowych i pokrewnych, rzemiosł spożywczych, rzemiosł drzewnych, rzemiosł odzieżowych i pozostałych, fryzjerów, rzemiosł motoryzacyjnych, rzemiosł budowlanych w proporcji 1 delegat na 4 członków. Z uwagi na liczbę zrzeszonych członków od 2005 r. odbywają się walne zgromadzenia członków.
16 lutego 2009 r. po ciężkiej chorobie umiera starszy cechu Antoni Regulski – właściciel zakładu stolarskiego z Jarocina, który pełnił te funkcję od 27 maja 1985 r. (24 lata) .
Antoni Regulski zasłużył się w dziejach rzemiosła jarocińskiego jako właściciel zakładu stolarskiego, który podjął się wykonania tronu dla papieża Jana Pawła II, z okazji jego pielgrzymki do Kalisza w dniu 04.06.1997 r.
Tron i towarzyszące mu fotele były wykonane z drewna dębowego. Siedzenie tronu zostało obite białą skórą przez Ryszarda Wosińskiego – właściciela zakładu tapicerskiego z Jarocina. Przed przewiezieniem go do Kalisza, był wystawiony na Wystawie Rzemiosła odbywającej się w jarocińskim cechu.
Fot. 23 Tron papieski z fotelami na „Wystawie Rzemiosła” 1997 r.
Fot. Fotel papieski
Obecnie Tron Papieski jest własnością Bazyliki św. Józefa w Kaliszu.
Fot. 24 Antoni. Regulski Fot. 25 Ryszard Wosiński Twórcy fotela papieskiego dla Jana Pawła II podczas pielgrzymki w Kaliszu w dniu 04.06.1997 r.
W czasie choroby i po śmierci starszego cechu Antoniego Regulskiego jego obowiązki pełni Jacek Dutkiewicz – podstarszy cechu – właściciel zakładu mechaniki pojazdowej z Jarocina.
W dniu 19 czerwca 2009 r. walne zgromadzenie członków na funkcję starszego cechu wybiera Jacka Dutkiewicza oraz zarząd w składzie: Józef Robak, Kazimierz Pawlicki, Marek Nowak, Stanisław Merklinger, Kazimiera Roguszka, Ireneusz Biadaszkiewicz.
Nowo powołany zarząd na bieżąco zarządza organizacją rzemieślniczą. 18 maja 2011 r. w skład zarządu wchodzi Roman Łukaszewski, po rezygnacji Kazimiery Roguszki ze względów zdrowotnych.
Do 31 grudnia 2010 r. jest zatrudniona Aleksandra Mikołajczak, pełniąca obowiązki kierownika biura cechu, księgowa, będąca na emeryturze.
Od 01 stycznia 2011 r. biuro cechu funkcjonuje w składzie jednoosobowym. Z dniem 01 kwietnia 2011 r. w biurze cechu zostaje zatrudniony drugi pracownik.
Zarząd cechu dokonuje oceny stanu pomieszczeń biurowych i przeprowadza ich remont. W dalszej kolejności przeprowadzany jest remont sali „Domu Rzemiosła” z zapleczem kuchennym. Udaje się tego dokonać w ramach współpracy z firmą realizującą projekt finansowany z funduszy unijnych, w ramach którego uczestnicy projektu mogą uzyskać tytuł czeladnika lub mistrza w zawodzie. Aktywna działalność cechu w naborze uczestników do projektu, umożliwia za zgodą Izby Rzemieślniczej w Kaliszu, odbywanie przy remoncie praktycznych egzaminów czeladniczych i mistrzowskich w zawodach budowlanych.
Nadszedł jednak czas, kiedy dokonano oceny stanu technicznego stropów (deski, trzcina, polepa gliniana) i dachu – więźby dachowej budynku „Domu Rzemiosła”, w którym znajdowały się biura oraz zajmowane lokale przez wynajmujących. Jego katastrofalny stan zrodził potrzebę jego remontu. Zarząd stanął przed dylematem, w jaki sposób to uczynić. W bezpośrednim sąsiedztwie zmieniły się budynki, powstały nowe. Budynek Cechu swoim wyglądem odbiegał od otoczenia.
Fot. 26 Wygląd budynku „Domu Rzemiosła” do 22.04.2013 r.
W roku 2012 w wyniku analizy możliwości technicznych, jakie mogły zostać zastosowane, zarząd podjął decyzję o rozbudowie, nadbudowie i przebudowie dotychczasowego budynku. Po przeanalizowaniu możliwości finansowych i perspektyw spłaty kredytu, za zgodą Walnego Zgromadzenia Członków, zarząd postanowił zrealizować inwestycję polegająca na rozbudowie, nadbudowie i przebudowie budynku „Domu Rzemiosła”.
Prace budowlane rozpoczęły się 22 kwietnia 2013 r. Z uwagi na to, że mieściła się tu siedziba cechu i wynajmowane były lokale użytkowe, prace były realizowane w dwóch etapach . Budynek modernizowany w pierwszym etapie od strony ul. Barwickiego, oddano do użytku w roku 2014. Na przestrzeni 2015/2016 realizowano II etap inwestycji, co zwieńczyło oddanie w marcu 2016 r. drugiej części obiektu.
Przez cały okres inwestycji z pewnymi uciążliwościami cech realizował swoje zadania, a wynajmujący prowadzili działalność gospodarczą. Ze starego budynku pozostała w nienaruszonym stanie ¼ obiektu. Po rozbudowie siedziba organizacji zwiększyła swoją powierzchnię trzykrotnie. Bryła budynku uzyskała architektonicznie nowy wygląd i wkomponowała się w otoczenie. Na elewacji budynku zachowane zostały dwie płaskorzeźby symbolizujące naukę i pracę, marki rzemiosła oraz płyta z piaskowca z napisem
„Dom Rzemiosła” z początku lat 60. Uzyskano 4 lokale użytkowe na parterze budynku z przeznaczeniem na wynajem oraz funkcjonalne pomieszczenia na potrzeby cechu na piętrze i kolejne na wynajem.
Fot. 27 Budynek „Domu Rzemiosła” po oddaniu go do użytku – 2016 r.
W pracach przy realizacji inwestycji brali udział rzemieślnicy oraz inne firmy świadczące usługi niezbędne do wykonywania poszczególnych robót. Nie byłoby jej również bez pomocy wszystkich członków. Powstał piękny budynek na miarę XXI wieku, dobrze wkomponowany w najważniejszą ulicę Jarocina. Ma on służyć rzemieślnikom i przedsiębiorcom zrzeszonym w Cechu Rzemiosł Różnych w Jarocinie jako organizacji samorządu gospodarczego.
Fot. 28 Budynki Cechu Rzemiosł Różnych w Jarocinie z lotu „motolotni”. (zdjęcie wykonał Mirosław Michniacki – członek cechu, właściciel zakładu elektromechaniki pojazdowej z Lisewa).
Inwestycję od pomysłu do jej zakończenia realizował zarząd w składzie:
Jacek Dutkiewicz – starszy cechu
Józef Robak – podstarszy cechu
Stanisław Meklinger – podstarszy cechu
Śp. Kazimierz Pawlicki – podstarszy cechu
Marek Nowak – sekretarz
Roman Łukaszewski – skarbnik
Jan Wałkowski – członek
Leszek Matela – członek
oraz Eugeniusz Wojtczak – przewodniczący Komisji Rewizyjnej
Galeria zdjęć z rozbudowy, nadbudowy i przebudowy „Domu Rzemiosła” – siedziby Cechu Rzemiosł Różnych w Jarocinie
Fot. 29, 30 I etap inwestycji
Fot. 31, 32 II etap inwestycji
Fot. 33 Od lewej Józef Robak – podstarszy cechu oraz Jacek Dutkiewicz – starszy cechu ,nadzorują prowadzone prace budowlane
Podczas prowadzonej inwestycji szczególnie się zasłużyli się:
Fot. 34 Jacek DUTKIEWICZ – starszy cechu
Fot. 35 Józef ROBAK - podstarszy cechu
którzy wspólnie nadzorowali przebieg toczących się prac na każdym etapie budowy.
Dzięki ich działaniu i zmysłowi organizacyjnemu prace przebiegały sprawnie i w miarę bez zakłóceń.
Uroczystego oddania budynku do użytkowania dla społeczności rzemieślniczej dokonano podczas Walnego Zgromadzenia Członków Cechu Rzemiosł Różnych w Jarocinie w dniu 22 kwietnia 2016 r.
Fot. 36 Uroczyste otwarcie - moment przecięcia wstęgi Od lewej: Jan Grzesiek – dyrektor banku Spółdzielczego w Jarocinie, Mikołaj Szymczak – wicestarosta Powiatu Jarocińskiego, Jacek Dutkiewicz – starszy cechu, inicjator rozbudowy „Domu Rzemiosła” Henryk Kluska – członek zarządu Związku Rzemiosła Polskiego w Warszawie, Olgierd Rusinek - przewodniczący Rady Izby Rzemieślniczej w Kaliszu, Witold Bierła – dyrektor Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych nr 2 w Jarocinie, Adam Pawlicki – burmistrz Jarocina, Stanisław Merklinger – podstarszy cechu.
Fot.37 Odsłonięcie tablicy Od lewej: Jacek Dutkiewicz – starszy cechu, Józef Robak – podstarszy cechu, współtwórca rozbudowy „Domu Rzemiosła”, Dariusz Matusiak – ksiądz Prałat Parafii Św. Marcina w Jarocinie, Henryk Kluska – czlonek zarządu ZRP w Warszawie odsłaniajacy tablicę, obok Olgierd Rusinek – przewodniczący Rady Izby Rzemieślniczej w Kaliszu,
Cech Rzemiosł Różnych w Jarocinie w dowód uznania dla działalności jaką prowadzi, został nagrodzony:
- nagrodą Starosty Jarocińskiego za ZASŁUGI DLA POWIATU JAROCIŃSKIEGO w 2012 – nagroda specjalna za całokształt działalności oraz przedsięwzięcia mające wpływ na kreowanie pozytywnego wizerunku powiatu,
- nagrodą Burmistrza Jarocina im. Stanisława Taczaka „Za zasługi dla Ziemi Jarocińskiej – 2016 r
Fot. 38 Osoby zasłużone dla rozbudowy „Domu rzemiosła” w Jarocinie w towarzystwie władz Związku Rzemiosła Polskiego w Warszawie i Izby Rzemieślniczej w Kaliszu. Od lewej: Józef Robak – podstarszy cechu, współtwórca rozbudowy, Marian Tyl – współwłaściciel zakładu stolarskiego z Goliny, Ryszard Wosiński – właściciel zakładu tapicerskiego z Jarocina, Tomasz Klemm – właściciel zakładu stolarskiego z Mieszkowa, Henryk Kluska – członek zarządu ZRP, Jerzy Bartnik – prezes Związku Rzemiosła Polskiego w Warszawie, Jacek Dutkiewicz – starszy cechu, inicjator rozbudowy, Adam Gola – właściciel zakładu instalatorstwa elektrycznego z Jarocina, Bolesław Malinowski – właściciel zakładu ślusarskiego z Jarocina, Stanisław Merklinger – podstarszy cechu, współtwórca rozbudowy, drugi rząd od prawej – Wojciech Józefiak, właściciel zakładu stolarskiego z Jarocina, Jan Wałkowski – członek zarządu, Roman Łukaszewski – skarbnik zarządu, Olgierd Rusinek – przewodniczący Rady Izby Rzemieślniczej w Kaliszu, Leszek Matela – członek zarządu, Marek Nowak – sekretarz zarządu.
Fot. 39 nagrodą Starosty Fot. 40 nagrodą Burmistrza Jarocińskiego Jarocina
Zarząd Cechu Rzemiosł Różnych w Jarocinie oraz jego pracownicy prowadzą codzienną pracę dla dobra i potrzeb zrzeszonych członków: rzemieślników i przygarniętych niemających swojej organizacji handlowców.
41 Zarząd z pracownikami biura cechu Kadencja zarządu Cechu Rzemiosł Różnych w Jarocinie w latach 2013 – 2017. Od lewej pierwszy rząd: Leszek Matela – członek zarządu, Józef Robak- podstarszy cechu, Jacek Dutkiewicz – starszy cechu, Stanisław Merklinger – podstarszy cechu, Marek Nowak – sekretarz, drugi rząd od prawej: Jan Wałkowski – członek zarządu, Monika Kowalczyk – pracownik biura cechu, Alina Krawczyńska – kierownik biura cechu, Apolonia Półrolniczak – pracownik cechu, Roman Łukaszewski – skarbnik zarządu.
Fot. 42 Skład zarządu Cechu Rzemiosł Różnych w Jarocinie na okres w latach 2017 - 2021 Pierwszy rząd, od lewej : Józef Robak – podstarszy cechu, Jacek Dutkiewicz – starszy cechu, Jan Wałkowski – podstarszy cechu, drugi rząd od prawej: Roman Łukaszewski – skarbnik zarządu, Leszek Matela – członek zarządu, Krzysztof Kowalczyk – członek zarządu, Leszek Błaszczyk – sekretarz zarządu.
Fot. 43 Skład Komisji Rewizyjnej na okres kadencji 2017 – 2021 Od lewej: Ryszard Szymczak – członek Komisji, Marian Ostojski – członek Komisji, Eugeniusz Wojtczak – przewodniczący Komisji Rewizyjnej, Dariusz Waśkowiak- sekretarz, Krystian Kowalski – z-ca przewodniczącego Komisji
Fot. 44 Skład Sądu Cechowego na okres kadencji 2017 – 2021 Od lewej: Leszek Grodzki – członek Sądu,, Janusz Marecki – czlonek Sądu, Jacek Sopniewski – przewodniczący Sądu Cechowego, Tomasz Mizerny z-ca przewodniczącego Sądu Cechowego, Jan Baraniak – członek Sądu.
Fot. 45 Pamiątkowe zdjęcie ze spotkania z Panią Premier Ewą Kopacz oraz dedykacją dla Cechu.
Fot. 46 Starszy Cechu – Jacek Dutkiewicz w składzie delegacji Izby Rzemieślniczej w Kaliszu podczas Kongresu Związku Rzemiosła Polskiego w Teresinie w dniu 21.06.2017 r. Na zdjęciu od lewej: Olgierd Rusinek – przewodniczący Rady Izby Rzemieślniczej w Kaliszu, Jan Gogolewski - prezes Związku Rzemiosła Polskiego w Warszawie, Henryk Kluska – członek zarządu ZRP, Antoni Ozimek – z-ca prezesa zarządu ZRP, Jacek Dutkiewicz – starszy Cechu Rzemiosł Różnych w Jarocinie - delegat na kongres.
ZADANIA CECHU:
- promowanie nauki zawodu w rzemiośle wśród młodzieży,
kierowania młodocianych do zakładów posiadających odpowiednie uprawnienia, - spisywanie umów i przekazywanie do szkół dokumentacji związanej z nauką zawodu,
- stała współpraca i pośrednictwo pomiędzy szkołą a zakładem szkolącym,
- zbieranie i kompletowanie dokumentów oraz pośrednictwo w
- uzyskiwaniu refundacji, dofinansowania kosztów wyszkolenia młodocianych pracowników,
- kompletowanie dokumentów niezbędnych do przystąpienia do egzaminu czeladniczego,
- prowadzenie nadzoru pedagogicznego na zlecenie izby rzemieślniczej,
- współpraca ze szkołami branżowymi (wcześniej zawodowymi), do której uczęszczają uczniowie zatrudnieni na podstawie umów o pracę w celu nauki zawodu w zakładach pracy zrzeszonych w cechu,
- bieżąca współpraca z jednostkami samorządu terytorialnego i powiatowego (urzędy miast i gmin, starostwo powiatowe, powiatowy urząd pracy).
DLA CZŁONKÓW CECHU – pomoc i doradztwo w zakresie:
- systemów i form podatkowych,
- ubezpieczeń społecznych,
- prawa pracy,
- składania i rozliczania deklaracji PIT i deklaracji ZUS,
- prowadzenie działalności kulturalnej dla członków cechu i ich rodzin poprzez organizowanie spotkań integracyjny, zabaw, wycieczek.
CECH WSPÓŁORGANIZUJE SZKOLENIA I KURSY:
- pedagogiczne dla mistrzów szkolących uczniów,
- szkolenia podstawowe bhp dla pracodawców, pracowników, uczniów,
- z zakresu prawa podatkowego we współpracy z Urzędem Skarbowym,
- z zakresu ubezpieczeń społecznych z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
- z zakresu prawa pracy z Państwową Inspekcją Pracy.
Jednym z ważnych zadań cechu jest promowanie nauki zawodu w zakładach rzemieślniczych, jako kształcenia dualnego tj. połączenia kształcenia teoretycznego w szkole branżowej z kształceniem praktycznym w zakładzie pracy.
Działanie to jest realizowane podczas spotkań z młodzieżą w szkołach gimnazjalnych, podstawowych, na Targach Edukacyjnych – „dniach otwartych” w szkołach branżowych (zawodowych). Dzieje się to również podczas wywiadów w lokalnej prasie i radiu.
Fot. 48 Monika Kowalczyk – pracownik biura cechu podczas prezentacji w gimnazjum w ramach preorientacji zawodowej
Fot.49 „Drzwi otwarte” w Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych w Jarocinie. Od lewej: Józef Robak - Podstarszy Cechu, Dorota Gromada – wicedyrektor w ZSP nr 2 w Jarocinie, Monika Kowalczyk – pracownik biura cechu, Elżbieta Kaaz – wicedyrektor ZSP nr 2, Jacek Dutkiewicz – starszy cechu.
Fot. 50 Jacek Dutkiewicz – starszy cechu w lokalnej prasie.
Fot. 51 Jacek Dutkiewicz – starszy cechu promujący naukę zawodu w rzemiośle.
Kolejnym etapem w procesie edukacji uczniów, jest uczestniczenie cechu w ramach nadzoru pedagogicznego, w czynności zawarcia umowy o pracę w celu nauki zawodu pomiędzy zakładem szkolącym, a pracownikiem młodocianym. Dla upamiętnienia tego zdarzenia odbywa się to w sposób uroczysty w obecności starszyzny cechowej i zaproszonych gości.
Fot. 52 Uroczystość zawierania umów z pracownikami młodocianymi
Fot. 53 Ślubowanie na sztandar cechowy podczas uroczystości.
Po okresie trzech lat, włożony wysiłek ze strony mistrzów szkolących w proces kształcenia zawodowego każdego z młodych ludzi, adeptów nauki zawodu, kończy się egzaminem czeladniczym przed komisją egzaminacyjną izby rzemieślniczej.
W jarocińskim cechu z tej okazji odbywa się uroczyste spotkanie z z absolwentami nauki rzemiosła – czeladnikami i dokonywany jest akt pasowania na czeladnika i wręczenia ozdobnych świadectw czeladniczych.